ภายใต้สถานที่โบราณมากมายในโลก อาจจะมีความลับซ่อนอยู่ภายใน ที่แม้แต่นักสำรวจที่พบสถานที่แห่งนั้นก็อาจจะไม่เคยรู้มาก่อนก็เป็นได้ เช่นเดียวกับ “ชาวีน เด อวนตาร์” (Chavín de Huántar) แหล่งโบราณคดีสุดลึกลับแห่งเปรู ที่กลายเป็นมรดกโลกโดยยูเนสโก แต่เมื่อหลายปีก่อนได้มีการสำรวจภายใต้มรดกโลกแห่งนี้ จนพบกับอุโมงค์ข้างใต้ . โดยทีมนักสำรวจจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดในสหรัฐอเมริกา ได้นำหุ่นยนต์สำรวจ ลงไปยังใต้วิหารจนพบเข้ากับอุโมงค์มากมาย โดยมีกว่า 35 อุโมงค์ในสถานที่แห่งนี้ ซึ่งอุโมงค์นี้ถือว่าเป็นหนึ่งในอุโมงค์เหล่านั้นสถานที่ที่เต็มไปด้วยซอก หรือช่องเล็ก ๆ ทำให้หุ่นยนต์สำรวจ ทำงานได้สะดวกกว่าการขุดค้นเอง อีกทั้งยังไม่เป็นการทำลายสถานที่อันล้ำค่าแห่งนี้อีกด้วย คาดว่าอุโมงค์แห่งนี้ถูกสร้างมาตั้งแต่เมื่อ 1,000 ปีก่อนคริสตกาล …

มันคือ “ทอกโซดอน” (Toxodon) สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งที่เคยมีชีวิตอยู่จนถึงช่วง 11,000 ปีก่อน ซึ่งพวกมันอยู่ภายในทวีปอเมริกาใต้ มาตั้งแต่ยุคไมโอซีนหรือราว ๆ 11 ล้านปีก่อน . มันมีรูปร่างที่ใหญ่โต ลักษณะคล้ายกับฮิปโปโปเตมัส ผสมกับแรด ที่มีขนาดตัวยาวกว่า 2.7 เมตร และน้ำหนักตัวมากกว่า 1.4 ตัน ซึ่งมีความสูงจากพื้นถึงไหล่ราว 1.5 เมตร แต่มันมีหัวที่ค่อนข้างสั้น ทำให้คล้ายกับหัวของฮิปโปโปเตมัสนั่นเอง โดยทั่วไปมันมีลำตัวกลมใหญ่ทรงกระบอก แต่มีขาที่สั้น มีลักษณะเด่นที่จมูกของมันที่มีความโค้งมน ที่ช่องจมูกเปิดออกอย่างชัดเจน …

กลางเดือนมิถุนายนปี 2022 ที่ผ่านมา ข้างถนนในบูนเลย์ไดรฟ์ (Boon Lay Drive) ประเทศสิงคโปร์ ที่เต็มไปด้วยรถยนต์ขับไปมา ข้าง ๆ ท่อระบายน้ำหนึ่งมีงูหลามตัวยักษ์กำลังพยายามกินมื้ออาหารของมัน งูหลามตัวนี้พยายามที่จะเขมือบแมวเข้าไปทั้งตัว ในขณะที่เริ่มมีผู้คนที่ผ่านไปมา เริ่มดูพฤติกรรมของมัน แต่หลังจากมันพยายามกลืนแมวตัวนี้เข้าไปอยู่สักระยะหนึ่ง มันกลับพยายามคายเหยื่อของมันออกมา เนื่องจากแมวตัวนี้มีลักษณะค่อนข้างอ้วน ทำให้มันกินได้อย่างยากลำบาก และยอมแพ้จนคายออกมาเช่นนี้ในที่สุด และเลื้อยกลับลงไปในท่อระบายน้ำที่คาดว่าเป็นรังของมันนั่นเอง อย่างไรก็ตามแม้ว่าเจ้างูตัวนี้จะไม่ได้กินแมวไป และคายกลับออกมาแล้ว แต่เจ้าแมวตัวนี้ก็ได้จบชีวิตลงไปตั้งแต่ที่ถูกงูหลามกลืนเข้าไปแล้วนั่นเอง

อย่างที่ทราบกันดีว่า บึงหรือหนองน้ำในธรรมชาติ มักจะมีนักล่าสุดแกร่งอย่างจระเข้ ที่มีแรงกัดมหาศาลจนสามารถจัดการเหยื่อได้อย่างรวดเร็วเพียงการงับไม่กี่ครั้ง เพียงพวกมันรอคอยสัตว์บกอื่น ๆ มาดื่มน้ำในพื้นที่ล่าของพวกมันเท่านั้น แน่นอนว่าแหล่งน้ำเป็นเสมือนโรงอาหารของพวกมัน ที่สามารถเลือกเหยื่อได้แทบทุกชนิด ตั้งแต่สัตว์เล็ก ๆ ไปจนถึงสัตว์ขนาดใหญ่ แม้กระทั่งสัตว์ที่มีเป็นฝูงใหญ่ก็ตาม . แต่ในบางครั้งการเลือกเหยื่อที่ผิดพลาดก็อาจจะทำให้มันพลาดท่า และอดได้เหยื่อมื้อใหญ่ไปกินเช่นนี้ ระหว่างที่ควายป่าทั้งฝูงกำลังมาดื่มน้ำริมน้ำ จระเข้แม่น้ำไนล์ตัวหนึ่งได้เข้ามาใกล้ ๆ เพื่อจู่โจมด้วยความรวดเร็วไปที่ควายป่าตัวหนึ่ง . ในขณะที่ทั้งฝูงวิ่งหนีออกไป ควายป่าถูกที่ถูกจระเข้งับด้วยแรงงับมหาศาลทำให้มันไม่ปล่อยไปไหน แต่ด้วยแรงของควายป่า มันจึงดึงตัวเองถอยหลัง ลากเจ้าจระเข้ขึ้นมาบนบกด้วย พร้อมทั้งควายป่าตัวอื่น ๆ ได้เข้ามาห้อมล้อม จนสุดท้ายเจ้านักล่าตัวนี้ก็ได้ยอมแพ้ …

เหตุการณ์สุดระทึก เมื่อแม่เสือชีตาห์ตัวหนึ่ง ที่แม้ตัวเล็กกว่าสิงโตแต่ก็ไม่หวั่น วิ่งไล่สิงโตตัวยักษ์ ให้ออกห่างจากลูกน้อย เรื่องราวระหว่างนักล่าทั้งสองชนิดจากเขตป่าสงวนแห่งชาติ ของเคนย่า ในระหว่างที่แม่เสือชีตาห์ตัวหนึ่ง กำลังอยู่กับลูก ๆ ของมัน จู่ ๆ ก็มีสิงโตเข้ามาใกล้ ๆ คาดว่าเพื่อแย่งลูกของพวกมันไปเป็นอาหาร ปกติแล้ว เสือชีตาห์มักจะมีขนาดตัวที่เล็กกว่าสิงโตเกือบ 3 เท่า นั่นทำให้หากมันเผชิญหน้ากันตรง ๆ เสือชีตาห์จะตกเป็นเหยื่อของสิงโตอย่างแน่นอน แต่แม่เสือชีตาห์ตัวนี้ ไม่ได้เกรงกลัวต่อศัตรูตัวใหญ่ของมันเลยแม้แต่น้อย . มันวิ่งไล่สิงโตตัวนี้ให้ออกห่างไปอีกหลายร้อยเมตร ไม่ให้มีโอกาสเข้าใกล้ลูก ๆ ของมันเลย …

“พังพอน” (Mongoose) สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดกลางไปจนถึงขนาดเล็กวงศ์หนึ่ง พวกมันเป็นสัตว์กินเนื้อที่มีความสามารถพิเศษในการป้องกันตัวเอง ที่แม้แต่สัตว์ขนาดใหญ่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะมันไม่เกรงกลัวต่อพิษร้ายของงู แม้ว่าจะเป็นพิษของงูเห่า งูจงอาง หรืองูพิษหลายต่อหลายชนิด ด้วยเหตุนี้เองพังพอนจึงกลายเป็นมือปราบงูพิษเหล่านั้น โดยที่มันไม่เกรงกลัวเลยนั่นเอง . แต่ใช่ว่าพิษจะไม่มีผลกับมันซะทีเดียว หากมันได้รับพิษมากเกินไป และขับพิษออกมาไม่ทันจนร่างกายรับไม่ไหว ก็อาจจะแย่เหมือนกัน แต่ไม่ถึงขั้นเสียชีวิต เพียงพวกมันนอนพักซักครู่ ก็ตื่นขึ้นมาได้แล้ว แต่ในการต่อสู้กับอสรพิษเหล่านั้น พังพอนมันใช้วิธีการหลบหลีกการฉกด้วยความรวดเร็ว เพื่อลดโอกาสในการรับพิษมาให้น้อยที่สุดนั่นเอง . . .

แม้ว่าต้องเผชิญหน้ากับเสือดาว แม่ควายป่าตัวนี้ก็ไม่เกรงตัวอะไร เพราะมันต้องการลูกตัวน้อยของมันคืน เมื่อช่วงต้นเดือนเมษายน ในอุทยานแห่งชาติแห่งหนึ่งในขณะที่นักท่องเที่ยวกำลังอยู่บนรถและถ่ายภาพชีวิตของสัตว์ป่าโดยรอบ พวกเขาก็สังเกตเห็นเสือดาวตัวหนึ่งกำลังคาบลูกควายป่าทั้งตัวข้ามถนนมา แม้ว่าสำหรับในธรรมชาตินั้น การล่าของนักล่าเช่นนี้จะเป็นเรื่องปกติ แต่การล่าของเจ้าเสือดาวครั้งนี้ กลับเป็นที่จับตามองของผู้พบเห็น เพราะนอกจากลูกควายป่าแล้ว แม่ควายก็รีบวิ่งตามเสือดาว เพื่อที่จะทวงลูกของมันคืน จนเสือดาวได้หนีขึ้นไปบนต้นไม้ แต่แม่ควายตัวนี้ก็ยังไม่ลดละที่จะนำลูกของมันกลับมา แม้ว่าโอกาสจะน้อยสักเพียงใด มันเดินไปเดินมาอยู่ด้านล่างต้นไม้ต้นนั้นตลอดเวลา เพื่อรอเวลาที่นักล่าตัวนี้ลงมา และหวังว่าจะมีโอกาสแย่งลูกของมันคืนให้ได้ .

มันถูกเรียกว่า “แมงป่องทะเล” (Sea Scorpion) หรือ “ยูริปเทอริด” (Eurypterids) สัตว์ขาปล้องสายพันธุ์เก่าแก่ ที่เคยดำรงสายพันธุ์อยู่บนโลกตั้งแต่ปี 467 ถึง 251 ล้านปีก่อน ในยุคดาร์ริวิเลียน (Darriwilian) . จากฟอสซิลที่ถูกค้นพบคาดว่ามันมีขนาดตัวกว่า 2.5 เมตรเลยทีเดียว โดยจากขนาดตัวอันใหญ่โตจนทำให้มันอาจเป็นหนึ่งในนักล่าแห่งท้องทะเลในยุคนั้น ทั้งนี้มันยังมีก้ามขนาดใหญ่ที่ใช้เป็นอาวุธ และหยิบจับสิ่งต่าง ๆ ราวกับแขน ที่มีขนาดกว่า 46 เซนติเมตรอีกด้วย นอกจากนี้มันยังมีส่วนหางที่ยื่นยาวออกมาคล้ายกับแมงป่องที่มีหางแหลมคม แต่ไม่มีพิษ โดยมันใช้หางที่มีความแหลมคมเหล่านั้นในการจัดการกับเหยื่อ …

อย่างที่เราทราบกันดี สำหรับปลาน้ำจืดที่เรารู้จักกันอย่างปลาบึก ที่มีขนาดตัวใหญ่ยักษ์ แต่สำหรับกระเบน พวกมันมีลักษณะแบนจนหากวัดขนาดตัวเป็นพื้นที่บนตัวของมันละก็ อาจจะใหญ่มาก ๆ เลยทีเดียว โดยกระเบนน้ำจืดที่ใหญ่ที่สุดนั้น ถูกพบในแม่น้ำโขง เมื่อกลางปี 2022 ที่ผ่านมานี่เอง โดยมันมีขนาดตัวกว้าง 2.2 เมตร และยาว 4 เมตร ซึ่งมีน้ำหนักตัวกว่า 300 กิโลกรัม จนถูกเรียกว่าหนึ่งในปลาน้ำจืดที่ใหญ่ที่สุด แต่ก่อนหน้านี้หลายสิบปี ได้มีการพบกระเบนชนิดนี้ในประเทศไทยด้วยเช่นกัน แต่มันมีน้ำหนักตัวราว 293 กิโลกรัมเท่านั้นเอง แต่การพบกระเบนตัวใหญ่ยักษ์เช่นนี้อีกครั้ง อาจเป็นตัวบ่งชี้ได้ว่าสภาพแวดล้อมในแหล่งน้ำแอาจจะดีขึ้นแล้วก็เป็นได้ …

เมื่อหลายปีที่ผ่านมานักวิทยาศาสตร์ได้ค้นพบไดโนเสาร์ตัวจิ๋วที่เป็นญาติกับสเตโกซอรัส (Stego saurus) ไดโนเสาร์ที่มีเกราะแข็งปกคลุมตัว และหางเกราะที่เป็นอาวุธ . ภายในพื้นที่ทางตอนใต้ของปาตาโกเนียในอเมริกาใต้ เหล่านักวิจัยใช้เวลาหลายปีในการขุดค้น และศึกษาฟอสซิลของไดโนเสาร์จากยุคครีเตเชียสจนไปพบเข้ากลับโครงกระดูกของไดโนเสาร์ตัวเล็ก ที่มีเกราะแข็งเช่นกัน มันคือ Jakapil kaniukura ไดโนเสาร์ในกลุ่ม Thyreophorans ซึ่งอยู่ในกลุ่มเดียวกับไดโนเสาร์เกราะอย่างสเตโกซอรัส แต่มันมีขนาดตัวเพียง 1.5 เมตร และน้ำหนักตัวเพียง 4 ถึง 7 กิโลกรัม หรือน้ำหนักตัวพอ ๆ กับแมวขนาดใหญ่ตัวหนึ่งเท่านั้นเอง . อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ไม่เคยมีการพบไดโนเสาร์หุ้มเกราะเช่นนี้มาก่อน นอกจากนี้เหล่าไดโนเสาร์หุ้มเกราะชนิดอื่น …